ساختمان آتلانتا: 2020

شهر آتلانتا         

ایالت جورجینا

نوع پروژه: شهر سازی

این پروژه مربوط به ساخت یک استودیو میان رشته ای است که مرکز توسعه آتلانتا هزینه ساخت آن را بر عهده دارد مرکز توسعه آتلانتا یک موسسه فرهنگی و اقتصادی است که اهدافش ایجاد مرکز منسجم  و پویا در آتلانتا و تبدیل آتلانتا به یک چرخه عظیم اقتصادی در منطقه جنوب غربی ایالات متحده آمریکا می باشد. محور توسعه شهری در شهر آتلانتا در جهات شمالی_جنوبی خیابان  "پیچتری" است. اگرچه آنچه در ابتدا لازم به نظر می رسد توسعه راه کارهای انسجام شهری در جهات غربی_شرقی خطوط حمل ونقل "مارتا" است. به خصوص دهلیز طویل یک مایل و نیمی آتلانتا که مرکز دانشگاهی، باشگاه جورجیا و سالن ورزشی فیلیپس، مرکز CNN، تقاطع پنج راهه شهر، محوطه درانشگاه ایالت جورجیا و خیابان تاریخی "ابورن" و چندین مکان باستانی دیگر را به یکدیگر متصل می سازد. ساخت این دهلیز امکان شکوفایی بسیاری از برنامه های توسعه شهری را مهیا می کند و دریچه تازه ای بر روی ترابری شهری می گشاید.

این استادیو بسیاری از موانع و مسائل توسعه شهری را از را هکارهای از بین بردن خاشاکزارها، کنترل حمل و نقل شهری و پیاده ها رو ها و فضاهای باز شهری گرفته تا مشکلات تخصصی معماری و شهرسازی را منتهی می کند. دانشجویان سعی دارند  در این راستا به راه حل های اساسی برای حل مشکلات شهرسازی و نفشه کشی شهری که از اهداف اصلی این استادیو است دست پیداکنند.

مدیر پروژه: Mitchell Joachim

فاز کنونی: مرحله نقشه کشی

زمان اتمام پروژه: سال 2020

در نیویورک سطل زباله هایی ساخته شد که با نور خورشید کار می کنند. این سطل زباله ها گنجایش 300 گالن زباله دارد که این میزان 4 تا 10 برابر گنجایش یک سطل زباله متوسط است.

به تازگی از این سطل زباله ها در برخی خیابان های نیویورک استفاد می شود. این سطل زباله های بزرگ بوسیله انرژی خورشیدی کار می کنند و مخزن آن دارای درب شیشه ای است و به یک باتری خورشدی با عمر طولانی متصل می باشد. زباله ها به لوله هایی می ریزندکه در این لوله ها زباله ها خرد می شوند و بدین ترتیب از فاسد شدن و بو گرفتن زباله ها جلوگیری می شود.

این سطل ها دارای ظرفیت خاصی هستند. زمانیکه ظرفیت این سطل ها به حد نصاب می رسد؛ حس گری که در آن کار گذاشته شده بصورت اتوماتیک دستگاه همفشر(دستگاهی که زباله ها را له کرده و سپس به آجرک کم حجم تبدیل می کند) را راه اندازی می کند و بدین ترتیب زباله ها فشرده و کم حجم می شوند.

گنجایش این سطل ها 300 گالن یعنی 4 تا 10 برابر ظرفیت سطل زباله های متوسط که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند می باشد. بدین وسیله 75% نیاز به کارگران جمع آوری و حمل زباله و ماشین های دیزلی مخصوص این کار تامین می شود.

اما این سطل ها گران هستند. قیمت سطل هایی که در حال حاضر در اماکن عمومی و خیابان های نیویورک مورد استفاده قرار می گیرد 100 دلار است در صورتیکه قیمت هر کدام از این سطل ها 4500 دلار می باشد. اما شرکت سازنده این طرح متعهد شده است که تمهیداتی را تدارک ببیند تا این سطل ها با قیمتی کمتر خریداری شود؛ البته این شرکت سعی دارد تا شهرداری را متقاعد سازد که استفاده از این سطل ها حتی با قیمت گران هم از نظر عملکرد به صرفه است. این شرکت اعلام داشته است که مشتریان آن اغلب با توجه به هزینه های بازیافت در طول سال و نقش این سطل ها در صرفه جویی در سوخت و نیروی کار این محصول را خریداری می کنند.

البته مدیریت سازمان بازیافت نیویورک اعلام داشته است که این سطل ها بیشتر برای پارک ها و مراکز تفریحی، که مواد غذایی بیشتری حجم زباله را تشکیل می دهد طراحی شده و برای استفاده وسیع و همه جانبه در کلان شهر ها مناسب نیست. این سطل ها به دلیل باریک بودن لوله هایی که زباله ها درون آنها ریخته می شود در پیاده روها و معابر که در آنها حجم بالایی زباله – از قبیل کارتن، جعبه، چتر و دیگر زباله های بزرگی که در این لوله ها جا نمی شوند- تولید می شود، مورد استفاده قرار نمی گیرند و اگر این سطل ها نتوانند این زباله ها را خرد و له کنند معابر و پیاده روها تبدیل به زباله دانی می شوند.

یکی دیگر از اشکالاتی که سازمان بازیافت نیویورک برای این سطل ها عنوان می کند این است که مردم با تعجب به این سطل ها نگاه می کنند اما نمی دانند که چیست و برای چه منظور در خیابان نصب شده است. شرکت تولیده کننده این محصول برای رفع این مشکل در صدد است تا آرمی را بر روی این سطل ها حک کنند.

یک کارخانه کانادایی اقدام به ساخت مصالح تاشونده کرد. این مصالح برای سبکی نوین در معماری به نام سبک آکاردئونی کاربرد دارد. در واقع این مصالح انعطاف پذیر هستند و قابلیت تاشونده دارند.

 این ایده هم مانند بسیاری ایده های نوین با انگیزه بهبود روند زندگی بشر ظهور کرده است. مبتکران این طرح افرادی با نام "استفان فورسیت" و "تاد مکالن" هستند که درصددند تا خانه هایی انعطاف پذیر بسازند که بتوان آن را به نحو دلخواه طراحی کرد و دیوار ها متحرک باشند و بتوان آنها را جابجا کرد.

 این طرح با استفاده از کاغذ های کنگره دار که در ساخت اسپیکر های استریو کاربرد دارد، انجام شد. بدین وسیله می توان فضاهای بزرگتری را در خانه پدید آورد و منزل را به شکل دلخواه در آورد.

 هم زمان با کارخانه "فورسیت" و "مکالن" در ونکوور در ژاپن هم 200 طرح بدین منظور اجراشد. "فورسیت" می گوید: ما راهی را برای ساختن فضاهای انعطاف پذیر منزل پیدا کرده ایم. به خصوص در مورد اتاق خواب که زمانی که نیاز به آن نداریم به کلی جمع شود و فضای بیشتری را در اختیار ما قرار دهد.

 استفاده از این مصالح به ساخت خانه های انعطاف پذیر منجر شده است که شکل ظاهری آنها شبیه به آکاردئون است و ساختار آن طوری طراحی شده که می توان از آن در کاربردهای متعدد استفاده کرد مثلا می توان با استفاده از دیوارهای متحرک برای بخشی از خانه حفاظ درست کرد و یا در صورت لزوم با برداشتن دیوارها به فضای آزاد خانه افزود.

 طراح خانه های انعطاف پذیر یکی از فینالیست های راه یافته به دوره پایانی مسابقه "جایزه نسل بعد" مجله متروپلیس است و یکی از 5 برنده رقابت های  "گام اول" نیویورک بود که بمنظور یافتن راه حلی ابتکاری برای رفع معضل بی خانمانان ترتیب داده شده بود.

 طراحان امیدوارند که با اتمام این پروژه تا سال آینده پیش نمونه این خانه های آکاردئونی که یک خانه تک خوابه است را ارائه دهند

وزارت کشور ولز
ساختمان وزارت کشور ولز تماما از مصالح محلی قابل بازیافت ساخته شده است و سیستم تهویه طبیعی است. درحالی که معمولا در ساختمان های دولتی از دیوار استفاده می شود در این سازه برای تاکید بر شفافیت همه چیز، از شیشه به جای دیوار استفاده شده است.

در اخبار و روایات خواندیم که بلا نسبت شما رویمان به دیوار یک آدم کره ای به خاطر علاقه مفرط به توالت فرنگی (اشتباها آن را به جای توت فرنگی نگیرید!)خانه ای به این شکل ساخته و چندین طبقه آن را به این امر اختصاص داده است! و تازه با افتخار هم گفته (( در توالت به دنیا آمدم در توالت هم می میرم!))

با خودمان گفتیم به حق توالت های ندیده و خانه های نشنیده ! و بازهم از شما چه پنهان به خودمان گفتیم خوب شد این آدم عجیب و غریب در ایران به دنیا نیامد و گرنه بلا نسبت شما چه خانه ای که نمی ساخت؟؟!!

حالا تصور کنید همه از چیزها ی مورد علاقه شان خانه بسازند آن موقع چه اتفاق ها که نمی افتد و شهر به چه شکل و شمایلی که در نمی آید!